‘Mehdi’lik hâli!

‘Söz’ bitti! ‘Hâl’ başladı artık… Ya o hâlin içine girdik hepimiz ya da kaybolduk! Kelimelerimiz birbirini doğruladı iyilikle… Cennet’in habercisiyiz biz dedi ‘kalem’, kâğıtlara…

Kelimelerin hepsi yıkanmıştı o berrak ırmağın nefesiyle… Ve ‘söz’ geri geldi… Cennet’teki gibi ‘ayn’ı… Bahçelerin içinde, meyve ağaçlarının altında konuşmaya başladık, dünyada… Hâlâ! ‘Söz’ bizi sevdi… Her kelime, eşini buldu… Ve birlendi hakikat yine… Tek bir olduk hep birlikte… Alınlarımızda secde izleri… Birbirimizle kucaklaştık hasretle…

‘Söz’ verdik o an bir defa daha Cenab-ı Allah’a…’Söz’ Allah’ım, söz sana… Bezm-i Elest’te olduğu gibi ‘söz’ sana… Biz senin birliğine iman ettik… Kelimelerimizle ve trilyonlarca hücremizle vücudumuzdaki!

Şimdi!

Kâinatın her yerinde bizim ‘söz’ümüz var… Esma’ül Hüsna zikrimizin içinde halifelik sırrı ile…

(Cennet’te bir defa daha olmak için mi tüm bu uğraş?

Yoksa!

Yoksak, hiç yoksak, olmadıysak hiç!

Hiç!

Cennet’e dönüşü bu kadar kim isteyebilir!

Allah’tan hiç uzaklaşmadık ki biz! İster Cennet olsun, ister dünya!

Biz her an o hâlin içinden hiç çıkmadık ki!

Yoktuk biz aslında!

Bu dünyanın aslı Cennet’ti…

Kelimelerin aslı, ‘söz’ün, tabiatın ve nefsinin aslı, her ‘şey’in aslı hiç bilmediğin bir hakikat değildi…