Söze geldik! Birdenbire söze geldik! Gece uykudan uyandık ve kalbimiz bizimle konuşmaya başladı… Tüm sırlar açıldı! O an yazmak istedik...

Söz bitti! Söze gelemiyor kelimeler… Manevi dünya çok kirlendi… İhlâslı dualar azaldı… Maddenin gücü arttı… Manevi bir zayıflama var! Dua...

Aşka ait ‘bir’ söz için başlıyoruz yazmaya… Kalbimizin ‘oku’duğu ‘bir’ hakikat! Kelimeler birer im ve yol gösteriyorlar kaleme… Yaz...

Küresel şirk-etler ‘insan nesli’ni bitireceklerdir! ‘İnsan’ üzerinden kârlarına kâr katacaklardır! ‘İnsan’ın olmadığı bir dünya onlar...

Hâlâ zamanın içinde bile görünsek, bir süredir zamanın dışına çıktık, çıkarıldık! Hız ondandır! Öyle hızlandı ki her ‘şey’, sizler de...

Ey Nur-u Cemalim! Ey tüm yüzlerin sahibi! Ey ‘bir’ Cennet yüzü! Bizim ‘hiç’ senden ayrı ‘bir’ yüzümüz olabilir mi? Ey Sevdiğim! Ey En...

‘Kelimeler’ zaman alır! Kelimelerle konuşmak, yazmak zaman alır… Her kelimenin ‘bir’ zamanı vardır… Ve hiçbir kelime işte o zamanı...

‘Bir’ Mehdi kadar çalışacak tüm secde kardeşlerim… Öylesine çalışacaklar ki ‘İslam’ın yeryüzüne yayılabilmesi uğruna, onların bu sonsuz...

Zamanın sonu! Bir ihtiyaçtan elbette! Bir ihtiyaçtan doğduk aslında… Belki yine bir ihtiyaçtan yok olacağız hep birlikte… Zamanın yatay...

Elbette ‘ ümmetin fesadı hengâmında mehdiyet, içtimai bir hakikat olarak tecelli eder’… ‘Fesad’ olan her ‘şey’ insanın kendi sınırlarını...