İncinmelerimizin kabalığa dönüştüğü yerdeyiz… Yaratılan bu kadar incinmemeli… Yaratılış çaresiz kalır o zaman… Hiç incitilmemesi gereken...

Gecenin gelincikleri şehrin caddelerini sarmış… Gelinciklerin aralarından gökyüzüne doğru başlarını uzatmış sapsarı kır çiçekleri mis...

Kendi acın bittiği an insanların acılarını artık hissetmiyorsan vicdanında hainsin… Bir eyleme geçmiyorsan haksızlıklar karşısında...

Cennet’in kelimeleri ile yazmak için geri döndü… Kutuplara yer değiştirtmişlerdi… Harflerin sesleri sayılara çok uzaktı artık… Dünya,...

Neyi bekliyor saat… Duracak, durmuyor… İlerliyor durmadan… Neyin işareti bu sayılar… Bir iki üç ve… Sayının sonu… Sayının sonu var mı?...

İniyor gecenin kelimeleri yalnızlığın kemikten tahtına… Söz olur diyor, konuşursam… Yazmam bir daha… Düşünmem… Sadece o kelimelerin benim...

Beklediğimiz kurtarıcı nihayet geldi… Ağaçlardan aldık onun bilgisini… Hayatı yeniden tanzim etmeye geldi… Suları yeniden dünyanın...

Hikmetli bir söz duyduklarında, birdenbire, tam o sırada ağaçların dallarının arasından yüzlerce kuş havalandığında, süt kokan çocuklar...

Kelimelerin ininden konuşmak rahatlatıyor insanı… Güven içinde hissediyorum o zaman kendimi… Ben ve harflerim… Nefsin azgınlığına...

Dağılıyor zihnimizdeki kelimenin atomları… Gökyüzünde, yıldızlara kadar ulaşıyor fotonlar… Dalgalanıyor kâinat… Ve yazıya başlatıyor beni...