Başlıyor… Acılar toprağa gömüldü… Hepimiz yeniden doğmuş gibi masum olduk… Ve şöyle düşündük; bu kötülükleri ancak bir çocuğun...

Yalnızca bir kelimeydi önce… Nuru ifade ediyordu sahibine… Ondan başka bir kelime yoktu… Harfler bir aynanın sırrı gibi yan yana...

Dilin tekbiri ile kâinat yüzünü gösterir sana… Manyetik örtü aradan çekilir ve kelimelerin sahibini görürsün… Cennet’ten de öte… Sana...

Sabah uyandığımızda şükürle başlamalıyız güne… Güneşin ışıklarının gezinmesi yüzümüzde… Bizi okşaması masum sıcaklığın… Pencere önündeki...

Şiirin kıyısında, hakikate açılmadan önce, son bir defa arkama bakıyorum… Dünya yanıyor… Gökdelenlerin arasından bana bakan çocuk yüzleri...

Hayatının eşiğinde duruyordu… Sanki bir adım daha atsa dışına çıkabilecekti hayatının… Birden ayakları ters dönmüş gibi oldu...

Yaklaşıyor yerin altı kuyruk sokumuna… Sen içeri davet edersen, kuyruk sokumunda bekleyen yılanı uyandıracak ve omurgandan zihnine...

Kalbinin ışığı yüzüne vuruyor… Hiç konuşmadan oturuyoruz bahçedeki taş havuzun kenarında… Tahta çitlerle çevrili bahçede yüzlerce çiçek...

Kâğıtlar, benim yazıya başladığımı fark edince, hafifçe dalgalanıyor… Harfler birbirine bakıyor telaşla… İçlerinden en sessiz olanı beni...

Sesi duyulmuyor… Kâğıdın hışırtısı ormanı çağırıyor odaya… Bir tabut kadar küçük odası… Pencere yok… Rüzgâr, yazı yazdığı kâğıtlarda...